«Η μεγάλη τάξη των «από κάτω»… μαζί με τα φτωχότερα τμήματα των ελευθεροεπαγγελματιών και των αγροτών, αποτελούν τα κοινωνικά στηρίγματα της κυβέρνησης. Είναι ο κόσμος που δεν μπορεί να χάσει τίποτα παραπάνω, κάθε ευρώ που χάνει ή κερδίζει το μετράει. Αυτός ο κόσμος τώρα σε μεγάλο βαθμό κρατάει στάση αναμονής».
Τα παραπάνω γράφτηκαν σε ιστολόγιο της Μυτιλήνης «τα Μπλόκια» για να δικαιολογήσουν τον νόμο που καταργεί με τον ωμότερο τρόπο τα ασφαλιστικά δικαιώματα που είχε κατακτήσει εδώ και δεκαετίες η εργατική τάξη, που βάζει χέρι στην τσέπη χιλιάδων φτωχών και υποθηκεύει ακόμη περισσότερο κάθε εργασιακό δικαίωμα, που μας κάνει όλους -εργαζόμενους, αγρότες, μικροεπαγγελματίες, άνεργους- διά βίου υπόχρεους θυσίας για τα κέρδη των καπιταλιστών.
Το αν ο φτωχός κόσμος τηρεί πράγματι «στάση αναμονής», το αν έχει πειστεί από τα «επιχειρήματα» του ληστή (που τη στιγμή της ληστείας του ψιθυρίζει παρηγορητικά ότι αν τον λήστευε άλλος θα του έπαιρνε περισσότερα) ή αν απλώς έχει μείνει ενεός από το θράσος του, απομένει να αποδειχτεί… Απομένει να αποδειχτεί πώς θα αντιδράσει ο λαός στους κομπασμούς του κ. Κατρούγκαλου ότι «δεν σείστηκε δα και το Σύνταγμα από τις αντιδράσεις για το ασφαλιστικό».
Ας επαινούν οι κυβερνώντες και οι απολογητές τους την παθητική στάση που μπορεί να κρατάει ο λαός σε μια συγκεκριμένη περίοδο κι ας κομπάζουν γι’ αυτήν (πόσο «αριστερό» αυτό αλήθεια…). Οι έπαινοι και οι κομπασμοί κρύβουν απλώς τον τρόμο τους. Ξέρουν ότι οι παράγοντες που κάνουν τον λαό να αντιδρά παθητικά έχουν να κάνουν με ένα ολόκληρο σύστημα καθημερινής ταξικής καταπίεσης και όχι με τα «ευφυολογήματα» των επιχειρημάτων τους. Ξέρουν ότι το τεφτέρι όπου γράφονται όλα ετούτα είναι πολύ βαθύ και η λαϊκή οργή που ξεσπάει με συνείδηση δεν θα παραλείψει να το ανασύρει…
Πάντως το απόσπασμα που παραθέσαμε είναι απολύτως εναρμονισμένο με το θράσος και τη λαθροχειρία που εκφράζει το ιστολογίο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ που εδώ και χρόνια φέρει μια ονομασία συνδεδεμένη αγώνες του λεσβιακού λαού. Πιστοί στην τακτική των οπορτουνιστών να καπηλεύονται όποιους αγώνες της εργατικής τάξης δεν μπορούν να συκοφαντήσουν, επιμένουν ακόμη και σήμερα να παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν μαχόμενους στα «μπλόκια» του λιμανιού προκειμένου να αποτρέψουν την απόβαση ενός ιμπεριαλιστή εισβολέα, τη στιγμή που είναι σκαρφαλωμένοι στις πολεμίστρες των αστικών συμφερόντων και χύνουν καυτό λάδι στις πληγές αυτών που μένουν έξω από τα τείχη της επιβίωσης.
Για να γίνει κάπως κατανοητό το ποιόν αυτού του θράσους, αξίζει να αναλύσουμε την ασύλληπτης χυδαιότητας φράση-κλειδί που υπογραμμίσαμε αρχικά. Λένε λοιπόν στα θύματά τους εν προκειμένω: δεν αντέχετε να χάσετε τίποτα παραπάνω, μετράτε το κάθε ευρώ που κερδίζετε ή χάνετε, έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν, αφού δεν θα κερδίζατε τίποτα ούτως ή άλλως, κι αφού μας πίεζαν να χάσετε ακόμα πιο πολλά, να είστε ευχαριστημένοι που χάσατε τόσα γιατί με τους «άλλους» θα χάνατε περισσότερα. Κι ας ψήφισαν τον χειρότερο ασφαλιστικό νόμο που καμιά «επάρατος Δεξιά» δεν θα τολμούσε να ψηφίσει. Κι ας πανηγυρίζουν επειδή σήμερα με την βοήθεια και την κατανόηση των «ξένων δανειστών» (των ίδιων που δήθεν πολεμούν από τα ψεύτικά τους «μπλόκια»…) δείχνουν να ηγεμονεύουν προσωρινά στο αστικό πολιτικό σκηνικό εξουδετερώνοντας τους πολιτικούς ανταγωνιστές τους…
Πολλοί εξαντλούνται στη διεκτραγώδηση ή στη διακωμώδηση των παλινωδιών του κ. Τσίπρα. Αυτό ωστόσο είναι σχετικά παραπλανητικό και κρύβει νέες παγίδες για τον λαό. Παλινωδίες και «κωλοτούμπες», όσον αφορά τις διακηρύξεις, ασφαλώς έχουμε δει ένα σωρό από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση μέσα σε έναν χρόνο. Είδαμε όμως πως έχουν έτοιμες τις δικαιολογίες για κάθε μία από αυτές τις «κωλοτούμπες». Στην αστική πολιτική η παλινωδία και η αναντιστοιχία υποσχέσεων και έργων είναι «ψωμοτύρι». «Μια αναγκαία προσαρμογή στην πραγματικότητα για το χατίρι του λαού κάναμε, οι στόχοι μας δεν άλλαξαν, είναι οι ίδιοι με αυτούς που είχαμε ως αντιμνημονιακοί, ίδιοι με αυτούς του ΚΚΕ» έφτασε μέσες-άκρες να μας πει στη Βουλή ο κ. Τσίπρας!…
Τι έχουν στ’ αλήθεια για όπλο τους για να κάνουν πιστευτές αυτές τις χυδαιότητες; Μα φυσικά την πραγματικότητα της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, την ίδια την εκμετάλλευση που υπερασπίζονται! Αξιοποιούν, σαν καλή αστική κυβέρνηση την υποχώρηση του ταξικού εργατικού κινήματος, τον σκληρό εκβιασμό που υφίσταται ο κάθε εργαζόμενος και άνεργος καθημερινά όταν μένει μόνος ανάμεσα στις τράπεζες και στους εργοδότες. «Όπως σκύβετε εσείς κάθε μέρα, σκύψαμε κι εμείς λίγο, θα μας καταλάβετε» λένε, διαδίδοντας ακόμα περισσότερο το δηλητήριο του συμβιβασμού μέσα στον λαό.
Οι πρόσφατες παρεμβάσεις του ΚΚΕ στη Βουλή ανέδειξαν μια μεγάλη αλήθεια: είναι μάταιο να κατηγορείται αυτή η κυβέρνηση για «κωλοτούμπες». Ψέματα ειπώθηκαν πολλά. Στην πραγματικότητα όμως, είναι απόλυτα συνεπείς οι κύριοι στην αποστολή τους, αν συγκρίνει κανείς τα πεπραγμένα τους με τις -εδώ και δεκαετίες- διακηρύξεις του οπορτουνιστικού συνονθυλεύματος που εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι συνεπείς με το θεμελιώδες ψέμα τους. «Θεμελιώδες ψέμα» ήταν που έταζαν «αγορά με κοινωνική δικαιοσύνη». Αυτό υπογείως ήταν μια υπόσχεση στο κεφάλαιο ότι πάντα θα δίνουν όση «κοινωνική δικαιοσύνη» επιτρέπει η καπιταλιστική κερδοφορία. Στην προσπάθειά τους λοιπόν να διαχειριστούν σήμερα την καπιταλιστική κρίση τα κατάφεραν περίφημα: έδωσαν τόση ακριβώς «δικαιοσύνη» όση επιβάλλουν οι ανάγκες των μονοπωλίων σε αυτές τις συνθήκες, δηλαδή άγριο κοινωνικό πισωγύρισμα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τη συζήτηση για τις «κωλοτούμπες» -που ξαναστήνει στα πόδια τους τις αυταπάτες που μας πούλησαν χτες- κι ας πολεμήσουμε το θεμελιώδες ψέμα και την υποταγή στο κεφάλαιο που ποικιλότροπα εκπροσωπούν οι οπορτουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα.
Τη στιγμή που θα έρθει στη Βουλή ο περίφημος «κόφτης» -που βάζει επισήμως πάνω από κάθε «λαϊκή βούληση» τις ανάγκες του μονοπωλιακού κέρδους- πολλοί θα κλαψουρίσουν περί συντάγματος και θα πουν πως αυτό είναι μια παλινωδία σε σύγκριση με την περίφημη δήλωση Τσίπρα «είμαστε κάθε λέξη του συντάγματος αυτής της χώρας».
Κι όμως έλεγε την αλήθεια! Πράγματι! Η κυβέρνησή τους είναι κάθε λέξη του αστικού συντάγματος!
Κάθε τους λέξη είναι ακριβώς όπως το αστικό σύνταγμα σε τελική ανάλυση: ένα κενό -κάλπικο- γράμμα που δήθεν προστατεύει την εργατική τάξη ενώ στην πραγματικότητα αποστολή του είναι να την κρατά σε διαρκή υποδούλωση στο κεφάλαιο…
Άξιος λοιπόν ο μισθός τους!
Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1129, 18-5-2016, σελ. 7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου